Zendegie Khodame

همه ی اونایی که صدامو گوش میکنن
یه روزی میاد خودمم فراموش میکنن
یکی دوتا نیست غمِ آدم بی کس و کار
نمیدونه غصه ی پاییز و فصلِ بهار
یه نفرم مثلِ همه، که یه قفس توو دلمه
به کسی چه زندگیِ خودمه
هر روز یه نقاب، روی صورتمه
نمیدونم غُصه چرا عاشقمه
با کسی حرف نمیزنم، آدمکا شکستنم
تو شنیدی تهِ خط ولی اون که رسیده منم
دمِ غروبه زندگیم، کی میگه خوبه زندگی؟
به نظرم همه چی بده حالا تو هر چی بگی

همه همو از راهِ دور قضاوت میکنن
رفقا تبر دارن ریشتو قطع میکنن
این زندگی چشم نداره خوشیتو ببینه
چی میشه گفت ما همه زندگیمون همینه
دیوونگی عادتمه، نظرتون محترمه
بازم میگم زندگی خودمه
رو پاهام میمونم، برعکسِ همه
خوبه یا بد زندگیِ خودمه
با کسی حرف نمیزنم، آدمکا شکستنم
تو شنیدی تهِ خط ولی اون که رسیده منم
دمِ غروبه زندگیم، کی میگه خوبه زندگیم؟
به نظرم همه چی بده حالا تو هر چی بگی