วิญญาน

ทำไมเธอ ถึงไม่เหมือนเก่า
ทำไมเธอ ถึงไม่รักเรา
ทำไมเธอ ถึงมอบทุกอย่างให้กับเขา
ทำไมเธอ ถึงอารมณ์ดี
ทั้ง ๆ ที่ฉันกำลังเศร้า
พยายามเข้าใกล้เท่าไหร่
เธอก็ไม่เอา
เพิ่งได้รู้ ว่าฉันนั้นคือวิญญาณ
ผู้ทุกข์ทรมาณ
หลอกหลอนเธอมาตั้งนาน
ไม่รู้ตัวว่าตาย
ฉันได้ตายไปจากใจของเธอ
กลายเป็นวิญญาณไร้ความหมาย
ตั้งนานแล้ว
คำบอกรัก กลายเป็นคำหลอกหลอน
คำออดอ้อน กลายเป็นทำให้รำคาญ
ต้องอ้อนวอน ขอพบหน้าเธอ
เหมือนขอเศษทาน
ปรากฎตัวให้เธอเห็นที่ใด
เธอร้อนใจ รีบทักทายแล้วเดินผ่าน
ไม่มีแล้ว ยิ้มแห่งความสุข ตลอดกาล
เพราะว่าฉันนั้นคือวิญญาณ
ผู้ทุกข์ทรมาณ
หลอกหลอนเธอมาตั้งนาน
ไม่รู้ตัวว่าตาย
ฉันได้ตายไปจากใจของเธอ
กลายเป็นวิญญาณไร้ความหมาย
คำขอร้องครั้งสุดท้ายของเธอ
คำพูดเธอจะปล่อยฉันไปได้
บอกมาเลย ว่าหมดรัก ให้กัน
ฉันควรต้องไป
ให้ฉันนั้นเป็นวิญญาณ (ให้ฉันนั้นเป็นวิญญาณที่พ้นทรมาร)