เพื่อนเธอเหมือนเดิม

ถ้าวันนั้น
ฉันไม่พูดมันออกไป
ถ้าตอนนั้น
ฉันยังเก็บคำนั้นไว้
ถ้าไม่บอก
ว่าฉันคิดอะไรไปอย่างนั้น
ไม่พูดมัน
ไอ้คำนั้นข้างในใจ
เธอก็คงยังดีกับฉัน
เราก็คงยังเป็นเพื่อนกัน
คงไม่มีวันที่ฉันเสียเธอไป
บอกเลย
รู้ทั้งรู้ ว่าเธอไม่ได้รักกัน
แต่ตัวฉันก็ยังยืนยันที่จะยอมพูดมันไป
ลองเชื่อในคำคำนี้ที่ฉันมีข้างในใจ
แต่แล้วเป็นยังไง ในตอนนี้
บอกหน่อยไหนใครๆที่บอกว่าให้พูดมัน
หากสุดท้ายถ้าไม่รักกัน แค่ให้รู้ก็ยังดี
แต่กับฉัน
บอกเลยตอนนี้
ฉันอยากจะย้อนเวลากลับไป
ไม่ให้รู้ว่า ฉันนั้นรักเธอ
ฉันนั้นรักเธอ
ถ้าไม่บอก
ว่าฉันคิดอะไรไปอย่างนั้น
ไม่พูดมัน
ไอ้คำนั้นข้างในใจ
เธอ ก็คงยังดีกับฉัน
เราก็คงยังเป็นเพื่อนกัน
คงไม่มีวันที่ฉันเสียเธอไป
รักเหมือนน้ำสี่สายที่เป็นสหายที่เจ้าพระยา
รักนั้นจึงกว้างและใหญ่และ มีเรือใบลำนึงล่องมา
เปรียบเรือเป็นเหมือนหัวใจและลอยเหนือไปอ่าวไทยอันดา
รักนั้นอยู่คู่หัวใจเหมือนกับเรือใบคู่กับคงคา
เรือใบมากับแม่น้ำมันช่างงดงามและสวย เหลือเกิน
มิตรภาพกลับเป็นเขื่อนกั้นและเรือใบนั้นก็จะต้องเผชิญ
ถ้ารักมันล้นมันหลามเป็นเหมือนสายน้ำ
ไหลข้ามพะเนิน มันจึงหยุดจึงยั้งไม่ได้ อยากพูดออกไปว่ารักเหลือเกิน
และเรือไหลข้ามพะเนินน้ำจึงเขินเหือดแห้งหาย
เรือนั้นจึงต้องขาดน้ำหัวใจดวงงามขาดรักสลาย
เรือใบมันจึงผุจึงพังรู้ตัวอีกครั้งก็ในเมื่อสาย
มันจึงต้อง เจ็บลำเค็ญเป็นเหมือนอีเย็น โดนเฆี่ยนด้วยหวาย
หากว่าน้ำไม่บอกเรือ หากว่าเรือไม่ข้ามเขื่อน
มันคงสวยงามเช่นนั้นเหมือนเธอกับฉันตอนเราเป็นเพื่อน
อยากย้อนให้น้ำไหล กลับอยากพา เรือกลับที่ไหลที่เลื่อน
แต่คงเป็นไปไม่ได้และสูญสลายแม้คำว่าเพื่อน
บอกเลย
รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่ได้รักกัน
แต่ตัวฉันก็ยังยืนยันที่จะ ยอมพูดมันไป
ลองเชื่อในคำคำนี้ที่ฉันมีข้างในใจ
แต่แล้วเป็นยังไง ในตอนนี้
บอกหน่อยไหนใครๆที่บอกว่าให้พูดมัน
หากสุดท้ายถ้าไม่รักกัน แค่ให้รู้ก็ ยังดี
แต่กับฉัน
บอกเลยตอนนี้
ฉันอยากจะย้อนเวลากลับไป
ไม่ให้รู้ว่าฉันนั้นรักเธอ
มิอาจย้อนวันเวลาให้ยามนิทรากลายเป็นกลางวัน
มิอาจสลับสับเปลี่ยนให้แสงอาทิตย์
กลายเป็นแสงจันทร์โลกนี้มีคำพูดอื่นที่ควรหยิบยื่นกันเป็นร้อยเป็นพัน
แต่คำว่า รัก รัก รัก ฉันมอบให้แต่คนสำคัญ
เรือที่ผุ พังมิอาจจะยั้ง ความพยายาม
เก็บเศษไม้มาตอกตะปู จะกอบจะกู้ซ่อมเรือคันงาม
จะทวนย้อนลำนาวา ในวันที่ฟ้านั้นเป็นสีคราม
ต้องกลับที่เรือเคยอยู่ เพราะ วันนี้รู้ว่าเรือวู่วาม
พะเนินที่สูงชัน เป็นเหมือนเส้นกั้นที่เธอขีด
สายน้ำคู่กับเรือใบเหมือนกับรักกับใจที่เธอฉีก
และเมื่อพะเนินมันกั้นก็ไม่อาจย้อนมันกลับไป ได้อีก
มันจึงเหมือนเรือเปอร์เซียที่ไม่อาจคลอเคลียกับกองทัพกรีก
ถ้ารู้ว่าเรือต้องพัง ฉันควรจะหยุดจะยั้งมันไว้
เพื่อนกับมันก็จีรัง ควรเป็นแบบนั้นจะดีกว่าไหม
ฉันควรจะกักจะเก็บ เพราะพูดแล้วเจ็บและเสียเธอไป
จางหายทุกความสัมพันธ์ และสุดท้ายนั้นไม่เหลืออะไร
ฉันอยากจะย้อนเวลากลับไป
กลับไปเป็นแค่เพื่อนเธอ เหมือนเดิม