วันวานสังหารอยู่
Chaophaya Tanyook
วันวานสังหารอยู่ 歌詞
30
กันยาฯ เมื่อปีกลาย
ทันสมัยนาย ได้พบนาง
ตรากตรำ เมื่อคืนวาน
มีความหวังฝัง ตอนเริ่มงาน
คอนเสิร์ต ได้เจอเธอ
ใจระเหิดปิ๊งกัน เหมือนพลั้งเผลอ
โรบินฮูดพร้อมขโมยความฝัน ฉันเดินหันไปขอเบอร์
หมายเหม่อหมั้นจักปั้นมือ คงได้คบกันแบบพีคเต๋อ
ดีใจ แทบบ้าตาย อายที่นวลน้องเขาแจกไลน์ ( เห้อ)
แรกรักสมัครใส ไม่ใช่พลายแก้วพลายงามฉันพรายสไตล์
ดั่งร่างกายฉันทาด้วยสีฟ้า รู้ไหมวันก่อนทำฉันเป็นคนดาร์ก
มองเธอด้วยสี่ตา แม่นางกรีซซี่ ที่อยู่ตรงแม่ฟ้า
ลวงตาระยะทาง คงไม่อาจห่างความรักเราเฝ้าศรัทธา
รอเธอมาพบกัน เคลียคลอครั้นครั้งค้างคืน
ถ้าวันนั้นฉันเป็นเจ้าชายนิทรา แม่กบจุมพิตมาฉันไม่ยอม ตื่น
จะยอมทนและฝืน
สุขล้ำไม่อยากให้พังครืน ครืน
แม่สองเงา เรามาช่วยกันฟื้น
คืนวันที่กล้ำกลืน ๆ
วันวานกระจกบานเก่า เธอต้องคอย ของคนอื่นเขา
ส่วนฉันต้องเคยจับเจ่า กับการลาจากห่างรางรักเศร้า
สองคนลักที่มึนเมาปัจจุบันแทบขาว แต่จำแต่คืนเทา
สองคนลักที่มัวเมาปัจจุบันสุขสกาว ก็เสือกไป เช่าห้องรักร้าว
(ขอโทษที่มีคนใหม่ สามสี่วันที่ผ่านมา)
สามสี่วันที่ผ่านมาเธอย้ำแต่สามสี่วันที่ผ่านมา
(โทษทีที่ต้องเปลี่ยนใจ ฉันขอลา หายจากสายตา
ต้องดูแลที่แห่งใหม่จริง ๆ เพราะเธอทิ้งฉันให้รอเกิน...จะกลับมา)
(พี่รู้ไหม... ว่าฉันรอพี่ มานานเท่าไร
พี่รู้ไหม ... ว่าฉันได้แต่รอ รอพี่อยู่ร่ำไป
แต่ฉันก็รอพี่ตลอดมา เคยคิดไว้ว่าจะรอพี่ตลอดไป
ระยะทางเวลา คงร้างรัก ให้ฉันหายไป
โชคชะตาที่ ต้องคลาดคลา
ขอโทษที ฉันนี้ก็เสียใจ
ไม่เป็นไรคนอย่างพี่ดีพอที่จะพบใครใหม่
แล้วพี่คงสุขใจ ๆ)
เสียงสุดท้ายของปลายสาย
คือข่าวร้าย ของการไถ่เถียง
ทุกสําเนียงลำเลียงภาษา คือการลดคุณค่าลงแบบเรื่อย ๆ เรียง ๆ
เธอแปรเปลี่ยนไปจากข้างกาย
มลายหายไปไร้ความคุ้นเคยหรือข้างเคียง
เพียงเธอกลับมามันคงไม่ช้าไป
แต่ขบวนรถไฟของฉันเดินทางเมื่อสาย ได้แต่นั่งทุกข์ทำใจนั่งคอเอียง
โอ้สายใจ เมื่อเธอจับมือที่ชายเลี้ยง
ฉันยืนอยู่หน้าระเบียง พร้อมกระโดด ลงไปกอง
ใจเธอเหี้ยมเกรียมเหมือนคนเสี้ยม วันนี้หน้าเฟซไม่มีแม้แต่มาเมียง ๆ มอง (บล็อก)
อายุเราที่ต่างกัน ฉันเชื่อไม่ใช่เรื่องเกี่ยวข้อง
น้ำตาที่เจ่อนอง ขวัญเรียมที่ ไม่เคียงสอง
แผลเก่าที่พุพองกลัดหนอง อำแดงเหมือนนายริดที่จบแล้วสถานการณ์ความเป็นคู่ครอง
หมดแล้วเวลาจับจอง นั่งยอง ๆ รอเธอกลับมา
สัญญารักมั่นกลายกลับตระบัดสัตย์ เธอหายไปแล้ว ลับพรางตา
อยากเลิกราความทุกข์ที่ฉายเฉิด ความเสียใจรีบเดินเลือนหายไปเถิด
ฉันเดรัจฉานเขาสัตว์ประเสริฐ คงต้องยอมรับเรื่องราวที่มันบังเกิด
หวนกลับมาอีกคราครั้ง
อดีตกาลแห่งความ หลัง
อันเพลงรักที่เคยฟัง
กลายเป็นกงจักรสังหารที่ฆ่าฉันอยู่ทุกวัน ๆ
มือเย็นที่ไม่อาจรั้ง
ผูกปมมืดมิดที่พร้อมฆ่าฉัน
อันเพลง รักที่ไม่อยากจะฟัง
เพราะมันประจักษ์ให้ฉันมืดดำไร้รสไซรัป รับแต่รสช้ำ
เจ้าพระยาคร่อมบีทสไตล์
อันเป็นสมญาไมค์ของทันยุค
เรื่องราวรักของเราเลยจุด เลยทำไรม์แรปของฉันนั้นสะดุด
เพราะทั้งหัวใจฉันโดนเล่นงานจนชำรุด ณ บางกอกนั้นฉันช้ำสุด
แล้วใครจะรู้ว่าแร้งกาแห่งเวรกรรมกำลังบินเหนือหัวพวกเราอยู่...