Poetas

Ai as almas dos poetas
Não as entende ninguém;
São almas de violetas
Que são poetas também.
Andam perdidas na vida,
Como as estrelas no ar;
Sentem o vento gemer
Ouvem as rosas chorar!
Só quem embala no peito
Dores amargas e secretas
É que em noites de luar
Pode entender os poetas
E eu que arrasto amarguras
Que nunca arrastou ninguém
Tenho alma pra sentir
A dos poetas também!
Biada duszom poetów
Nikt nie rozumie ich.
Ich dusze są jak fiołki
I poeci są w nich.
Wiele walk stracił już w życiu
Jak w powietrzu gwiazd.
Poczuj wiatr jęczał wciąż
Usłysz wołanie róż.
Ci, co w piersi kołyszą
Gorzkie bóle tajemne.
Oni w noce księżycowe
Rozumieją poetów.
Przyciągają goryczą.
A kto nigdy nie czuł jej.
Musi poczuć duszę swą
I poeci muszą też